Blog 2. Zit je hier op te wachten?

Mijn eerste blog staat sinds een paar dagen online. En dan vraag ik me toch stiekem het volgende af:

Ik doe dit nu wel en heb de ambitie om samen met anderen ervaringen uit te willen gaan delen, in mijn blog schrijven wat ik aan het doen ben en wat me bezig houdt. Maar zit hier iemand op te wachten? Zal iemand het wel lezen? En als ze het lezen, vinden ze het dan leuk en interessant? Al die gedachten maken me onzeker en kwetsbaar.

Tja, het is natuurlijk een risico. En dan vraag ik me af: waar doe ik het dan eigenlijk voor….
Toen ik daar ‘s goed over nadacht, kwam het antwoord eigenlijk al vrij snel.

Ik probeer me in mijn blogs eerlijk en kwetsbaar op te stellen. Maak het niet mooier dan dat het is. En misschien dat jullie iets herkennen in de dingen die ik op mijn weg tegenkom en hoe ik daar mee omga. Kun je je daar in vinden? Ik doe dit niet om een ander te ‘pleasen’.

Tuurlijk zou ik het heel fijn vinden als jullie het kunnen waarderen wat ik schrijf en doe. Dat jullie het leuk genoeg vinden om mijn blogs te blijven lezen en mijn foto’s te liken op Instagram. Maar uiteindelijk doe ik het toch voor mezelf.
Ik ben er achter gekomen dat ik schrijven eigenlijk wel leuk vind. Of ik dit op een goede manier doe en of het jullie aanspreekt? Ik weet het niet. Of het grammaticaal allemaal goed in elkaar zit? Denk het niet, maar ik doe mijn best. Dus wees een beetje lief voor me. Ik zie dit hele avontuur eigenlijk als mijn persoonlijk gepubliceerd dagboekje.

Je vergeet zo snel de dingen die op je pad zijn gekomen. Net als met foto’s terugkijken. Dan komt er een foto voorbij van een tijdje terug en stiekem was je het eigenlijk alweer vergeten. Dus een dagboekje en een fotoalbum van mijn DIY-projecten. Prachtig voor mij én de kids later. Hopelijk kan ik ook voor jullie een inspiratiebron zijn en jullie motiveren om mooie dingen te creeën!

Liefs Thea