Blog 27. Het verlies van een dierbare
VERLIES.
Soms is er even niets anders dan stilte om je heen.
Een noodlottig ongeval
Een enorme schok
Onverwacht van ons weggenomen
Je ondergaat
Je verwerkt
Je huilt
En je gaat door
Soms is het zo oneerlijk
Je begrijpt het niet
Je bent boos op de hele wereld
Waarom heeft dit moeten gebeuren
Een wreed lot
Zo bizar en onwerkelijk
Onbegrijpelijk en intens verdrietig
Ik ben absoluut geen dichter of goede schrijfster, maar soms kun je de woorden die je voelt niet uitspreken en kun je je gevoel alleen op deze manier uitdrukken en komen de woorden er zo uit.
Bovenstaande woorden kwamen dan ook zo uit de pen rollen.
Heb enorm getwijfeld of ik dit hier wel wilde delen, het voelt toch wel heel persoonlijk ondanks dat ik niet op de details in ga.
Het zijn mijn gevoelens op (digitaal) papier. Maar toen dacht ik: het kan niet allen mij, maar eventueel ook een ander een vorm van troost bieden. Het gevoel hebben dat je niet alleen bent in- en met je verdriet.
Als ik met mijn woorden ook maar iets voor iemand kan betekenen, dan is het voor mij een teken dat het goed is geweest om het te delen.
En weet je? Het gevoel van gemis wordt nu, na 2 maanden, eigenlijk alleen maar sterker. Het besef dat je hem nooit meer zult zien begint nu pas echt goed door te dringen.
Je ziet iemand fietsen, iemand van dezelfde leeftijd met hetzelfde postuur, een soort gelijk petje op.
Op dat moment voel je een steek in je hart en dan komt het keiharde besef: hij is het niet en zal het ook nooit zijn.
Al die momenten die al geweest zijn en vooral nog komen gaan, die momenten waar hij niet bij is geweest en zal zijn, dat we hem moeten missen en wat nog zo ongelofelijk voelbaar is.
Dat doet pijn. Verrekte pijn.
De tranen vloeien weer.
De scherpe randjes zullen er in de loop der tijd wel afgaan, maar man, wat is het leven soms zwaar klote (vergeef me m’n woordkeuze).
We herinneren met een lach en een traan.
We houden ons vast aan de gedachte, wat een geluk ons ten dele is gevallen dat we zo’n fijn persoon in ons midden mochten hebben.
Het leven gaat door, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Thea
Dit vind je misschien ook leuk
Blog 1. It’s a man’s world.
Blog 2. Zit je hier op te wachten?
2 reacties
Ineke Kuiper
❤️
Marie-José
Wat mooi geschreven Thea, zo pakkend en treffend♥️